Om de weerstand van burgers en boeren te omzeilen worden windturbines en zonneparken in toenemende mate gepland in natuurgebieden. Voor de rekkelijken onder de natuurbeheerders geen probleem, voor de preciezen een gruwel.
Midden in een zin stopt Jan van der Winden met praten. Hij pakt zijn verrekijker en tuurt de verte in. Tussen de kale loofbomen en bevroren dennentakken zien wij niets, maar de ecoloog weet beter. ‘Achter die boomstam, een grote bonte specht. Hij houdt ons in de gaten.’ Om de honderd meter houdt de ecoloog even halt. Behoedzaam, zodat de sneeuw niet te veel knispert onder zijn bergschoenen. ‘Mooi hè? Het is een verslaving.’
Verderop wijkt het bos uiteen voor een open plek. De voet van een groot bouwwerk doemt op: een metalen trap leidt naar een ronde witte paal die tot ver boven de bomen de hemel in reikt. Daar, op 177 meter hoogte, draaien de rotorbladen van een windturbine met duizelingwekkende snelheid. ‘Een paar honderd kilometer per uur. Vogels denken vaak dat ze er wel tussendoor kunnen piepen. Maar zelfs als de wiek hen niet raakt, worden ze wel lamgeslagen door de luchtdruk. Bij vleermuizen knappen de longblaasjes.’
Van der Winden adviseert overheden, bedrijven en natuurorganisaties over vogelecologie. Hiervoor werkte hij twintig jaar bij een gerenommeerd adviesbureau als onderzoeker naar de ecologische effecten van infrastructurele projecten. Zo was hij ook betrokken bij de zoektocht naar locaties voor deze molens van het Prinses Ariane Windpark, een duurzame investering van energiegigant Vattenfall. Het resultaat is op z’n minst opmerkelijk: sinds vorig jaar staan er vier turbines ter grootte van de Rotterdamse Euromast midden in het Robbenoordbos, gelegen in het topje van Noord-Holland, net voor de Afsluitdijk. Het gebied dat halverwege de vorige eeuw werd aangelegd door Staatsbosbeheer is uitgegroeid tot een ‘natuurlijk bos’, ‘met een belangrijke functie voor flora, paddenstoelen en fauna’, zoals bos-vogels, boommarters en vleermuizen. De ecoloog loopt verder over de geasfalteerde weg die het bos nu in tweeën splijt. Daar zijn uiteraard bomen voor gekapt. Soms kan dat niet anders, zegt hij. Maar die verloren hectares moeten wel worden gecompenseerd; even verderop is een maïsakker aangewezen als ‘compensatieperceel’. Vattenfall werkt er in overleg met Staatsbosbeheer aan de aanleg van ‘vergelijkbare natuurwaarden’.
Bron: groene.nl, https://www.groene.nl/artikel/de-vogels-zijn-het-haasje